آلبوم کجا باید برم روزبه بمانی حیرت انگیز است - مجله بای بلاگ

از بمانی ترانه های ماندگار در این سال ها کم نشنیده ایم؛ از کارهای احسان خواجه امیری بگیرید تا چند تا از ترانه هایی که برای خوانندگان خارج از کشور سروده و بیت های ماندگاری دارد. او استاد فضاسازی در ترانه هایش در قطعات خوانندگان دیگر است. و حالا ترانه های کجا باید برم انگار در فضایی تهی و بی زمان و بی مکان سروده شده اند؛ عاشقانه های بی حس و حال.

لقب بدترین ارجاع و تصویرسازی در ترانه هم به بیتی از قطعه عاشقی می رسد. آنجا که می گوید: وقتی زلیخا می شوی از ناز می ترسم / من یوسفم از دکمه های باز می ترسم

پیروز ترین قطعه آلبوم همان ترک کجا باید برم است که پیش تر آن را روی فیلم لاتاری شنیده بودیم. شاید بخشی از این پیروزیتش به خاطر همین باشد که قصه مهدویان و کاراکترهایش برای ترانه فضاسازی نموده اند. علتش هر چه هست قطعه ای شده که در یادها می ماند. علیرضا افکاری ملودی خوبی برای آن ساخته و روزبه بمانی نشان می دهد که صدای صافی دارد که از بیشتر خوانندگان پاپ این روزهای موسیقی مان بهتر است.

شخصا علت آن دکلمه های اول هر قطعه را نمی فهمم. متاسفانه دکلمه کردن باعث می شود کلمات واضح تر به گوش برسند و نقاط ضعف شان بیشتر توی ذوق بزنند. مثلا در ترانه تمرین تنهایی اولش با دکلمه می خواند:

هر دو این زندگی رو سوزوندیم / هردو خیالمون تخته

تورو شاید یه روز بخشیدم / ولی بخشیدن خودم سخته

اگر انقدر سلیس و شمرده این ها به گوش مان نمی رسید شاید نت های موسیقی و صدای بمانی و عناصر دیگر باعث می شدند فکر مان از ترانه منحرف شود و متوجه نشویم که تا چه میزان کار سستی است.

همین مشکل را همه دوازده قطعه دیگر آلبوم هم دارند. نکته جالب این که به نظرم روزبه بمانی در این آلبوم کاملا تحت تاثیر یکی از خوانندگان خارج از کشور بوده است؛ از ملودی های علیرضا افکاری تا آن دکلمه اول هر قطعه و حتی شیوه خواندنش وام دار داریوش است. منتها وقتی سیزده قطعه در آلبوم با این حال و هوا فراوری می شود نتیجه اش کپی بدی است که درنهایت حتی یکی از قطعاتش هم در خاطر نمی ماند.

لقب بدترین ارجاع و تصویرسازی در ترانه هم به بیتی از قطعه عاشقی می رسد. آنجا که می گوید:

وقتی زلیخا می شوی از ناز می ترسم / من یوسفم از دکمه های باز می ترسم

ایراد ترانه ها بیشتر از آن که مضمونی باشد به انتخاب سرسری واژگان برمی شود. دم دستی ترین کلمه ها برای بیان احساس یا شرایط و رعایت وزن و قافیه انتخاب شده است. ارجاع تان می دهم به قطعه من حافظم که اتفاقا می توانست کار خوبی باشد. یک بیت خیلی خوب آن اوایلش است که می گوید:

شاعر شدم که فکر تو را بازتر کنم / زورم به مشت فکر خودم هم نمی رسد

و درست لحظه ای که می خواهید به ترانه امیدوار شوید بیتی دارد که از لحاظ محتوایی زیباست ولی از لحاظ زیبایی شناسی با استفاده از یه آن را خراب نموده است:

من یه شاعر شدم که بعد از تو / عشقو با مرگ زندگی نموده

در صورتی که یه هیچ بار معنایی اینجا ندارد و مشخصا برای حفظ وزن از آن استفاده شده است.

از آهنگ سوم به بعد ملودی ها دیگر به گوش تان آشنا می شود. تم های تکراری خسته تان می نماید. علیرضا افکاری سازبندی های مشخصی دارد که در همان گستره حرکت می نماید. هیچ نکته تازه ای نیست که یک قطعه را از قطعه دیگر متمایز کند. میان سیزده قطعه (که تعدادش برای آلبوم اول یک خواننده هرچند سال ها به عنوان ترانه سرا فعال بوده زیاد است) فقط شلیک حال و هوایی کمی متفاوت تر دارد. روزبه بمانی هم پیروز می شود در یکی دو جا که قطعه از گامی به گام دیگر مدولاسیون می نماید توانایی هایش را به عنوان خواننده نشان بدهد. بمانی در کل صدای صاف خوبی دارد که شاید اگر کمی رویش کار کند بتواند وجه ممیزه ای به آن ببخشد که یک خواننده پاپ خوب ماندگار شود.

اما در حال حاضر هیچ عنصری نیست که باعث شود فکر کنیم روزبه بمانی و آلبوم کجا باید برم قرار است جریان جدیدی در موسیقی ایران ایجاد نمایند. راستش حتی نسبت به ترانه سرای بااستعدادمان هم کمی بدبین شدم. انگار برای دیگران بهتر ترانه می گوید. روزبه بمانی می تواند اسمش را به عنوان اولین ترانه سرایی ثبت کند که برای خودش کم فروشی می نماید، نه دیگران!

ترانه های صادراتی اش اصولا بهتر است. یا شاید هم هنوز آنها خواننده های بهتری هستند و می توانند قطعات موسیقی بهتری در جریان پاپ فراوری نمایند.

پ