تجربیات یک نجات یافته کروناویروس

به گزارش مجله بای بلاگ، خبرگزاری ایرنا: زنی که از کروناویروس نجات پیدا نموده است از سختی ها و تجربیاتش درباره آن به ما می گوید: بیماری من در سطح متوسط بود و شرایط وخیمی نداشتم؛ اما باور کنید به قدری بیماری سختی بود که به عنوان یکی از بدترین خاطرات در ذهن من باقی ماند. این زن خود را جزو افراد خوش شانسی می داند که از کرونا نجات پیدا نموده است و می خواهد تجربیاتش را با مخاطبین به اشتراک بگذارد تا با آگاهی بیشتر با این ویروس برخورد کنیم و خانه نشینی را جدی بگیریم. ایرنا زندگی در ادامه این مطلب شما را همراهی می نماید.

مواردی که کاش قبل بیماری کسی به من می گفت

کاش با جدیت تمام با این بیماری برخورد می کردیم و زمانی که اسم کروناویروس به گوش مان خورد دیگر به اتوبوس و مترو پا نمی گذاشتیم. دکتر ها می گویند کسی که یک مرتبه این بیماری را گرفته باشد دیگر ایمن شده است؛ اما من همچنان در مکان های عمومی ماسک می زنم به این خاطر که دیگر نمی خواهم آن درد ها را تجربه کنم، من یکبار شانس آوردم و از این بیماری جان سالم به در بردم، بار دومی قطعا در کار نخواهد بود. رسانه ها آمار مبتلایان و جان باختگان را می گویند؛ اما نمی گویند چقدر بیماری کوید19 سخت و دردناک است. حتی با وجود اینکه بیماری من متوسط بود، ولی بهتر است بدانید خیلی دردناک و سخت گذشت. واقعیت این است که تا واکسن و داروی قطعی برای این بیماری به فراوری انبوه نرسد باید در خانه ها بمانیم و از خود و عزیزان مان مراقبت کنیم.

چرا بیمار شدم؟

او می گوید: زمان هایی که دوران نقاهت را می گذراندم به اندازه کافی وقت بود به این موضوع فکر کنم که چرا و چطور بیمار شدم؟ به این جواب رسیدم، شبی که برای تولد خواهر همسرم به رستوران مکزیکی رفته بودیم و غذاهایمان را به اشراک گذاشتیم، من به کوید19 مبتلا شدم. ابتدای رسانه ای شدن کوید19 در آمریکا بود و هنوز کسی آن را جدی نمی گرفت. ما هنوز با اتوبوس و مترو به محل کار می رفتیم، با دوستانمان بیرون می رفتیم و غذاهایمان را به استراک می گذاشتیم که یکی از علت های شیوع کروناویروس است.

من هم مانند دیگران فکر می کردم این ویروس برای هر کسی است به جز من و همواره اتفاق های بد برای همسایه میفتد. متاسفانه زمانی به کوید19 مبتلا شدم همه زندگی و برنامه هایم مختل شد و فهمیدم اگر ما نسبت به کروناویروس بی اهمیت باشیم، آن خیلی زیرکانه حواسش به ما است. اول همسرم علائم این بیماری از خود نشان داد و ما فکر می کردیم فقط یک سرماخوردگی ساده است. او در این مدت از خانه، دور کاری می کرد (کاری که باید از 2 هفته پیش آغاز می کردیم). او بدن درد و به مدت 5 روز تب خفیف داشت و همچنان فکر می کردیم فقط یک سرما خورگی ساده است سپس من هم علائمی مشابه به او در خود مشاهده کردم.

چگونه این بیماری همه همکاران را درگیر کرد

من برای یک شرکت فراوری محتوا کار میکنم و به همین خاطر در جریان اخباری که از چین می آمد بودم. بعد از اینکه من علائمی مشابه لوییس، همسرم، داشتم باز هم به سرکار می رفتم و همچنان معتقد بودیم که یک سرماخوردگی مقطعی است که باید دوره درمان خودش را بگذراند. نه نت ها من، هر یک از همکارانی که با من کار می کردند و علائمی مشابه به سرماخوردگی داشتند باز هم به سرکار می آمدند. ما ناقلان بی علامت این بیماری نبودیم؛ بلکه علائم واضح داشتیم؛ اما فکرش را هم نمی کردیم به کروناویروس مبتلا شده باشیم. برایمان دور از تصور و باور بود. من کاملا احساس می کردم که ضعف بدنی دارم و خیلی بی حال شده ام و به علت عدم تمرکز و ضعف بدنی از رییسم آخر هفته را مرخصی گرفتم و در همین حین بود که کروناویروس سرتاسر نیویورک را گرفته بود.

از بد به بدتر

من و همسرم حدود یک هفته بود که مریض بودیم و هیچ علائمی از بهبودی را نداشتیم. تب من مدام بالای 38 درجه بود و گاهی تا 40 نیز می رسید. علائم بیماریمان به مرور زمان فقط شدت می گرفت و ما بهتر نمی شدیم. هرچیزی برای من دردناک بود از بدن درد گرفته تا درد های داخلی ای که در استخوان های خود احساس می کردم. دست ها و پاهایم مدام خواب می رفتند و بدنم حالی کرخت داشت. اینجا بود که تصمیم گرفتیم با یک پزشک مشورت کنیم. به نزدیک ترین مرکز درمانی رفتیم و وقتی دکتر ما را معاینه کرد بدون هیچ شکی گفت که مبتلا به کوید19 هستیم؛ ولی اگر می خواهیم می توانیم تست کروناویروس هم بدهیم. ما تست دادیم؛ اما تا هفته های بعد هم جوابش نیامد. اینجا بود که من متوجه شدم تست های کسانی در نیویورک زودتر آنالیز می گردد که از بیمارستان اقدام می نمایند. دکتر آن روز به ما گفت که هیچ کاری نمی تواند برای ما انجام دهد مگر چند توصیه پزشکی. به ما گفت مواد غذایی آبدار بخورید و در خانه بمانید.

خود را در خانه قرنطینه کردیم

ما در راه برگشت به خانه هر آن چیزی را که احتیاج داشتیم برای قرنطینه خود از فروشگاه خریدیم و به خانه آمدیم. شنبه آن هفته من در بدترین حال بودم، چون نه تنها تب بالایی داشتم؛ بلکه درد شدید در کمر و استخوان های ران و مفاصل زانوهایم احساس می کردم. این موقعیتی بود که هیچ گاه در زندگی برایش آموزش ندیده بودم. حس چشایی و بویایی خود را کاملا از دست داده بودم. هر روز به این امید زنده می ماندم که تا شب دوام آورم. می ترسیدم به بیمارستان بروم؛ زیرا می دانستم دکتر کافی آنجا برای همه بیماران کرونایی وجود ندارد. چهارشنبه تب من 2 درجه پایین آمده بود و حس بهتری به خودم داشتم، همه چی به نظرم رو به بهبودی بود به جز سرفه های خشکی که داشتم. آن روز بالاخره با من تماس گرفتند و گفتند که تست کرونای من مثبت است.

منبع: readers digest