حاشیه هایی تازه برای محسن چاوشی - مجله بای بلاگ

روزنامه شهروند/ قصد ورود احساسی و یا جانبدارانه ندارم و فقط چند نکته در این یادداشت می آورم که شاید جای گفتنش خالی مانده که میل به زرد بودن و زرد کردنِ همه چیز، جا را برای هر حرف جدی تنگ نموده است. منطق به احترام است و به قول حافظ شیرین ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم هم اصلی است که نباید فراموش گردد. محسن چاوشی سال هاست در عرصه موسیقی این مملکت یکی از بهترین ها قلمداد شده و همیشه نگاه جدی کارشناسان حوزه موسیقی را به دنبال داشته آن هم بی آنکه این تعریف و تمجیدها مستش کند این کارشناسان موسیقی (چه نظر موافقی به آثار محسن چاوشی داشته باشند و چه مخالف) بیشتر بر این موضوع صحه گذاشته اند که سلیقه یک جا و تحلیل و نقد نیز جای دگری است. با این حال، در آخرین اتفاقی که برای چاوشی و اثرش رقم خورد، برگزیده شدن آلبوم امیر بی گزند به عنوان بهترین آلبوم سال در جشنواره موسیقی فجر بود و انتخاب چندین و چندباره او طی سال های اخیر به عنوان چهره سال موسیقی پاپ، دیگر بحث را از صدای ماشینی و... بیرون می کشد و شکلی جدی تر و غیراحساسی تر به آن می دهد. هنرمند از یک طرف وظیفه و رسالتی ندارد که خود را به نفع و خواست روزانه مردم پایین بکشد و از طرفی دیگر هم نمی تواند به آنها بی توجه باشد و وسط این هر دو طرف، جایی است که هنرمند اگر بایستد در جای درستش ایستاده که هیچ کدام از طرفین همدیگر را مصرف نمی نمایند و روبه جلو حرکت می نمایند. اصلی ترین رسالتش اما در فراوری اثر هنری این است که نترسد، نترسد و آخرین دریافت هایش را از دنیای که در آن سیر می نماید در قالب هنرش متجلی کند. با این حال در پرانتز این را هم بخوانید که اداها در این حوزه آنچنان دم دستی و قابل فهم است که از فهم هر کسی بر می آید. اما محسن چاوشی و مرور آثارش از ابتدا تا امروز، گواهی است بر این تربیت ذهنی و رشد حرفه ای. هنرمند اما در جای حرف زدن هم، نقش مهمی دارد و اگر نمی داند چه می گوید و کجا می گوید عمیقا باید به هوش و درایتش شک کرد. آن چه جناب آذر به آن توجه نکرد، همین جای حرف زدن است. در دنیا امروز کسی متکلم وحده نیست و اینکه کسی از کرانه ای بگوید صدای محسن چاوشی، صدایی ماشینی است، به نظر حرف پرتی است که هیچ پشتوانه درست و تئوریکی ندارد. آن قدر این حرف، حرف پرتی است که تا امروز هم فکر می کردم ورود به این بحث و حرف از حرفی که زده شده پرت تر؛ و نه محسن چاوشی به تأکید و حمایتی احتیاج دارد و نه حرف، حرف مستند و قابل اعتنایی است که بگردد به آن ورود کرد. نکته فقط اینجاست که این حرف های نخ نما و تکراری و بی پشتوانه، وقتی زده می گردد و شعله اش داغ تر می گردد که چاوشی با توان یک خواننده هایپر اکتیو اما وسواسی به کار خودش ادامه می دهد و احتمالا گوشش از این حرف ها پر است. با این حال و با احترام به آنچه به عنوان حافظه تاریخی از جناب آذر داریم و خنده هایی که با شنیدن آثار شوخش داشته ایم، محسن چاوشی، یکی از جدی ترین و دغدغه مند ترین های امروز است که نمی گردد با یک جمله این جدیت را به شوخی و بازی گرفت. ما یک محسن چاوشی داریم که در گذرگاه تاریخ و حافظه مردمی که امروز و فردا زندگی می نمایند، داوری می گردد و این دیگر از سلیقه من و بسیاری دیگر خارج است و حرف، حرف زمان است و تاریخ و انتخاب.

مجله اینترنتی خبرنگاران