نوش جان فرهاد مجیدی - مجله بای بلاگ

نالیدن ممنوع

برای آنالیز بیشتر ارزش کاری که فرهاد مجیدی در این فصل نموده باید به تابستان گذشته برگشت. او از مدیریت باشگاه خواسته بود ستاره های تیمش حفظ گردد و اجازه خروج به آن ها داده نگردد. برخلاف این خواسته چندین مهره تأثیرگذار استقلال راهی تیم های دیگر شدند. امری که به ظاهر می توانست با شورش آنی فرهاد مجیدی در رختکن روبه رو گردد، جایش را به شیوه ای منطقی داد و او به جای نالیدن و غرزدن از اینکه بازیکنان تأثیرگذار را از دست داده، راهی بازار شد و دوجین بازیکن که حاصل مطالعه بود را به خدمت گرفت.

شاید اگر در آن موقع به یکی از مربیان لیگ فزونی پیشنهاد داده می شد که امیرحسین حسین زاده جوان را از سایپا بخرند و او را در ترکیب بگذارند با شک و تردید به صلاحیتِ فوتبالی فرد مذکور نگریسته می شد، ولی فرهاد مجیدی نه تنها چنین شهامتی به خرج داد، بلکه حسین زاده را به عنوان بازیکن فیکس در ترکیب استقلال گماشت و اتفاقا او یکی از چهره هایی شد که در بین ستاره های بی شمار استقلال بیشترین مقدار بازی کردن را هم به دست آورد. فرهاد مجیدی اگر پولی برای خرید داشت آن را هدر نداد؛ دو بازیکن با کیفیت خارجی به نام کوین یامگا و رودی ژستد را خرید. سبک بازی اولی را کاملا متحول و او را تبدیل به ارزشمندترین بازیکن نیم فصل تیمش کرد. از دومی هم به جای اینکه اصرار کند و فشار بیاورد که گل بزند فقط خواست با قدرت سرزنی، سایر بازیکنان تیمش را در موقعیت گل زنی قرار دهد. گو اینکه همین ژستد مهم ترین گل فصل استقلال را با یک ضربه سر شیرجه ای به تور دروازه پرسپولیس دوخت تا اولین خارجی تاریخ باشگاه آبی ها باشد که توانسته در دربی گل زنی کند. اتفاقا اگر همان گل نبود، استقلال دربی را باخته بود و حالا در بازی های رودررو هم شرایط بدتری در مقایسه با پرسپولیس داشت و چه بسا کار بسیار سختی برای قهرمانی داشت.

برای خوش ذوقی فرهاد در خرید بازیکن می توان به مهدی مهدی پور اشاره نمود که تقریبا گمنام از راه رسید، تبدیل به ستاره شد و به تیم ملی رفت. جعفر سلمانی که فوتبالش در پرتغال در آستانه تمام شدن بود، با فرهاد مجیدی متحول و تبدیل به دیگر مهره ارزشمند این تیم شد. فرهاد مجیدی و استقلال اگر چهار امتیاز از تقابل با سپاهان گرفته اند همگی را مدیون همین سلمانی هستند. پس فرهاد برای آغاز دو کار کرد: دست از نالیدن برداشت و با دیدِ باز سراغ بازیکنانی رفت که تیمش به آن ها احتیاج داشت. این دید باز او در نیم فصل دوم هم خودش را نشان داد و دو مهره کلیدی دیگر به این تیم اضافه شدند. او رافائل سیلوا برزیلی و صالح حردانی را به خدمت گرفت تا تقریبا طرفداران این باشگاه هم از یاد ببرند که این تیم کلی از بازی های فصل را با سیاوش یزدانی و محمدحسین مرادمند بازی نموده بود.

فلسفه روشن مربیگری

فرهاد مجیدی هنوز مربی چندان پخته ای نیست. دست کم اگر فکر کند چنین است عمر مربیگری اش را با سرعت به سال های پایانی رسانده است، ولی با این حال در همین زمان اندک یاد گرفته چه چیزی باید از فوتبال بخواهد. او پی برد که در این بازی 22 نفره، اول بردن و سپس قهرمانی مهم است. این فرمول برای تیمی که قریب به یک دهه دستش به جامی نرسیده است فرمول ایدئالی است و اتفاقا هدف وسیله را توجیه می نماید. نباختن به رقبای اصلی و بردن تیم های ضعیف تر، فلسفه ای روشن در مربیگری فرهاد مجیدی بود. ضمن اینکه او آن قدر خط دفاعی منسجمی چید که توانست از همان رقبای اصلی هم سه امتیاز دشت کند؛ سپاهان، گل گهر و فولاد، نمونه ای از این برد های مهم هستند.

پس، برای فرهاد مجیدی، نباختن در اولویت بود. او با مرور ساده فرمول قهرمانی های پیشین به این نتیجه رسید تیمی که گل کمتری بخورد می تواند شانس بیشتری برای موفقیت داشته باشد. فرمول فرهاد جواب داد؛ تیمش تنها تیم بدون شکست لیگ است، برترین خط دفاعی را دارد و زودتر از موعد به عنوان قهرمانی رسیده است.

از کارکردن با بزرگ تر ها نترس!

شاید به مذاق خیلی ها خوش نیاید که گابریله پین ایتالیایی مربی بزرگ تری نسبت به فرهاد مجیدی باشد. با این حال در دنیای مربیگری می توان حداقل از لحاظ تجربی و کارکردن در تیم های بزرگ، پین را بزرگ تر از فرهاد مجیدی دانست. این موضوع می توانست تبدیل به پاشنه آشیلی برای هر سرمربی گردد، چون مدام این استرس وجود دارد که در صورت نتیجه نگرفتن دستیار جای سرمربی را بگیرد. مجیدی، ولی از کارکردن با بزرگ تر ها نترسید و مزدش را گرفت. او برای آوردن گابریله پین به ایران اصرار داشت. می دانست که اگر قرار باشد با سیستمی مدرن بازی کند که گل نخوردن در آن حرف اول را می زند باید برود سراغ متخصصش. پین آرام است و از هیاهو به دور، ولی تعیین است که تفکرات ایتالیایی او در تیم فرهاد مجیدی نشسته است.

البته قبل از آنکه پین سر از ایران دربیاورد، فرهاد سیستم 2-5-3 مدرنی را که استراماچونی پیاده نموده بود، در گوشه فکر داشت، ولی با آمدن پین، پیچ و مهره های شل شده این سیستم سفت شد و این دو نفر با هم، این سیستم را به بی نقص ترین شکل ممکن پیاده کردند. کاری که سایر مربیان لیگ فزونی در انجام بازی با دفاع سه نفره نتوانستند انجامش دهند، تبدیل به نقطه قوت استقلال شد.

فکریت برنده

بازی کردن در تیم های بزرگ برای بسیاری از بازیکنان سخت و سخت است. حالا سرمربی بودن در این تیم ها به ویژه در تیم هایی که طرفداران زیادی دارد سخت تر هم هست. این موضوع را فرهاد مجیدی و تمام مربیانِ قبل از او که سر از استقلال درآورده بودند به خوبی می دانستند. طرفدار صبر ایوب ندارد و واضح است که اگر سرمربی، دست پر زمین مسابقه را ترک نکند، با نارضایتی آن ها روبرو می گردد. اینجا باید کاراکتری قوی داشت؛ یکی روحیه و توانایی کارکردن در تیمی بزرگ و دیگری داشتن فکریت برنده برای انتقال این روحیه به بازیکنان که آن ها را به کسب سه امتیاز تهییج کند. این کار را فرهاد مجیدی در این فصل به خوبی انجام داد. او پشت بازیکنانش ایستاد و هر بار که کار گره خورد به جای تسلیم شدن در جست وجوی راهکار رفت. تعویض های شاهکار او که برایش گل های ارزشمند و فراوانی داشتند نمونه ای از این فکریت برنده و البته فکر تسلیم ناپذیر فرهاد مجیدی در این فصل بود.

نهایتا مجموع این اتفاقات به علاوه سروسامان یافتن مدیریت این باشگاه دست به دست هم داد تا کام نیمی از طرفداران فوتبال شیرین گردد. هرچند سهم بیشتر این شیرینی باید نصیب سرمربی گردد که از دوران هیجانی عبور کرد و در آستانه پختگی، تیمش را بست، آن را پروراند و مزدش را گرفت: نوش جان فرهاد مجیدی.