چرا ون گوگ مدام خودش را نقاشی می کرد؟ - مجله بای بلاگ

به گزارش خبرنگاران، وینسنت ون گوگ نقاش مشهور هلندی در طول 10 سال 36 خودنگاره خلق کرد. این مجموعه آثار هم منبعی برای کسب اطلاعات درباره چهره ون گوگ و هم منبعی برای درک فرایند پیشرفت او به عنوان یک نقاش هستند.

در ادامه با 10 مورد از مهم ترین خودنگاره های این نقاش هلندی آشنا می شوید:

خودنگاره در قامت یک نقاش (1886)

ون گوگ نقاشی کردن را بسیار دیر و زمانی که 27 سال داشت، شروع کرد. او هرگز تحت تعلیم رسمی قرار نگرفت. نخستین خودنگاره های او همانند این نقاشی به سال 1886 تعلق دارند. به رنگ های تیره ای که او در این نقاشی استفاده نموده است دقت کنید. او این ترکیب رنگ را بلافاصله پس از آشنایی با امپرسیونیست های پاریس کنار گذاشت.

خودنگاره (1887)

ون گوگ بخش اعظمی از خودنگاره های خود را در پاریس و بین سال های 1886 تا 1888 خلق کرد. در این خودنگاره می گردد به وضوح تغییر رنگ پالت نقاشی او را متوجه شد. در این اثر شاهد استفاده گسترده از رنگ های پاستلی که پیش از این برایش غیرمعمول بودند، هستیم. ون گوگ در این نقاشی حتی رنگ چشم هایش را برای هماهنگی بیشتر تغییر داده است. در این نقاشی چشمان ون گوگ آبی ـ خاکستری هستند؛ این در حالی است که در واقعیت چشمان او سبزرنگ بودند.

خودنگاره با کلاه نمدی خاکستری (1887)

ون گوگ در پاریس بسیار تحت تاثیر نهاده شد. در این نقاشی ما به وضوح می بینیم که او تکنیک نقطه چینی را مورد آنالیز قرار داده و به اجرا درآورده است. اما او به جای اینکه در نقاشی از نقطه استفاده کند، از خطوط کوچک در جهت های مختلف استفاده نموده است. او حتی با این کار نوعی هاله در اطراف سرش ایجاد نموده است. این در حقیقت پیش درآمدی بود بر اشکال مارپیچی مشهور نقاشی هایی که در آینده خلق کرد.

خودنگاره در قامت یک نقاش (1888ـ1887)

این آخرین اثری است که ون گوگ در پاریس خلق کرد. در آن موقع ون گوگ از این شهر شلوغ خسته شده بود و چنین حسی را می توان در چهره او دید. او پس از ترک پاریس به آرل رفت و امید داشت بتواند در آنجا گروهی متشکل از هنرمندان تشکیل دهد. او از پل گوگن که در پاریس با او آشنا شده بود برای آمدن به آرل نیز دعوت کرد.

خودنگاره (هدیه ای به پل گوگن)(1888)

داستان از دست دادن یکی از گوش های ون گوگ به یکی از داستان های مشهور درباره این هنرمند تبدیل شده است. اما هیچ کس نمی داند این اتفاق دقیقا چطور و به چه علت به وقوع پیوسته است. گوگن و ون گوگ اغلب در آرل به یکدیگر به اختلاف برمی خوردند. در طول یکی از مجادلات آن ها، یعنی در غروب 23 دسامبر سال 1888، ون گوگ با تیغ ریش تراشی که در دست داشت به خودش آسیب می زند که منجر به از دست دادن گوش چپش می گردد. او در پی این اتفاق خون زیادی از دست داد و شرایط سلامتی اش به خطر افتاد. سپس بستری شد و بعدها گفت چیزی از این اتفاقات در خاطر ندارد. این خودنگاره پیش از تمام این اتفاقات و برای پل گوگن نقاشی شده بود.

خودنگاره با گوش باندپیچی شده و پیپ (1889)

ون گوگ احتمالا این پرتره را زمانی که هنوز بستری شده بود نقاشی نموده است. آنچه که این نقاشی را با خودنگاره های پیشین متمایز می نماید تفاوت بارزی است که در چهره او ایجاد شده است. او در این نقاشی خسته و سرخورده به نظر می رسد. در این زمان رویای شکل دادن گروهی از هنرمندان برای او به کلی از بین رفته بود.

خودنگاره با گوش باندپیچی شده (1889)

ون گوگ این خودنگاره را کمی پس از آنکه از بیمارستان به خانه بازگشته بود و گوشش را از دست داده بود خلق نموده است. این هنرمند برای خلق خودنگاره هایش از یک آینه استفاده می کرد و به همین علت است که بعضی به اشتباه فکر می نمایند او گوش سمت راستش را بریده بود.

او در این نقاشی در کارگاه با یک کت و کلاه به تصویر کشیده شده است. در سمت راست، یک اثر هنری چاپی ژاپنی دیده می گردد. ون گوگ به چاپ های ژاپنی بسیار علاقه داشت و بارها برای خلق آثارش از آن ها الهام گرفت.

خودنگاره (1889)

این تابلو نقاشی یکی از آخرین خودنگاره های ون گوگ به شمار می رود. در ماه های نخست که این هنرمند به طور داوطلبانه وارد تیمارستان شد، اغلب چشم انداز های پیرامون را نقاشی می کرد. اما در اوایل جولای 1889 وقتی وینسنت مشعول نقاشی کردن در زمین های اطراف تیمارستان بود دچار ضعف بدنی شد. او که به مدت 5 هفته دچار ضعف بدنی شده بود به کارگاه نقاشی بازگشت. این نقاشی نخستین اثری است که او پس از بهبودی از آن شرایط خلق کرد.

خودنگاره بدون ریش (1889)

شاید فکر کنید که ون گوگ فردی خودپسند بوده که مدام خود را نقاشی می کرد اما این درست نیست. او فقیر بود و پولی برای پرداخت به مدل های نقاشی نداشت؛ بنابراین مجبور بود خود را نقاشی کند.

ون گوگ این نقاشی را پس از آنکه دوستی اش با گوگن دچار مشکل شده بود خلق کرد و آن را به عنوان یک هدیه با مادرش داد.

خودنگاره (1889)

تاریخدانان هنر همچنان درباره اینکه آیا این نقاشی آخرین خودنگاره ون گوگ است با یکدیگر اختلاف دارند.

ون گوگ در سال 1890 به ضرب گلوله جان خود را از دست داد.