عکاسی در آتش خائیز

به گزارش مجله بای بلاگ، خبرنگاران/خوزستان به چشم خویش می دیدم، مویه درختان بلوط زاگرس را که می سوختند و آتش به جانم انداخته بودند.

روز شنبه 10 خردادماه - در جهت جنگل های شعله ور خائیز در شهرستان دهدشت استان کهگیلویه و بویراحمد؛ دائما خبر از سوختن درختان زبان بسته به گوش می رسید. بی تاب رسیدن به دهدشت بودم که گفتند آتش مهار شده است.

در راه دهدشت، آتش مهیبی چشمم را گرفت. جهت را به سمت آتش تغییر دادم و به روستای علمدار در نزدیکی محل آتش سوزی رفتم. اکیپ های کوهنوردی در حال اعزام به محل بودند که به آن ها رسیدم؛ خودم را عکاس خبرنگاران معرفی و درخواست کردم که مرا هم با خود به محل آتش سوزی ببرند. نه شنیدم؛ علت هم نداشتن کفش و لباس مناسب کوهنوردی بود. اصرار کردم اما بازهم نشد. ناامید به مسجد روستا رفتم.

اما باید می رفتم؛ یک اکیپ کوهنوردی دیگر از شهرستان رامهرمز آنجا بود که پس از اندکی صحبت، پذیرفتند مرا با خود به منطقه خائیز و به محل آتش سوزی ببرند.

ساعت 2 بامداد روز یکشنبه، 11 خردادماه - حرکت به سمت محل آتش سوزی. تا چشم کار می کرد، سیاهی شب بود اما پس از سه ساعت طی کردن جهت، به محل آتش سوزی رسیدم. گروه کوهنوردی 10 نفره، بدون تجهیزات و با شاخه های درخت بادام مشغول خاموش کردن آتش شدند. کار سختی بود اما کوشش می کردند و من نیز همزمان عکس و فیلم می گرفتم و با خود تکرار می کردم که من فرزند زاگرسم.

آتش در منطقه ای که بودیم مهار شد؛ اکیپ کوهنوردی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول در همان محل ایستاد تا در صورت شعله ور شدن مجدد آتش، شعله را خاموش نمایند. گروه دوم نیز برای مهار آتش راهی نقطه ای دیگر شد.

همراه گروه دوم شدم؛ مقصد تنگه علمدار. بعد از دو ساعت رسیدیم. آتش شدت زیادی نداشت. ناگهان باد شدیدی وزید و شعله ها پیشروی کردند. آتش از کنترل خارج شده بود و کاری از دست کسی بر نمی آمد. به چشم خویش می دیدم که جانم لای آتش می سوزد و مویه درختان بلوط زاگرس، بغضم را شعله ور کرد و آتش به جانم انداخت.

محلی ها می گفتند اگر نیرو و امکانات کافی بود، می شد کاری کرد اما حیف کسی نبود. من همچنان عکس می گرفتم اما اضطراب امانم را بریده بود و از شدت دود، چشمانم باز نمی شد. در محاصره آتش گرفتار شدیم که یک گروه از افراد محلی نجات مان دادند.

در جهت پایین آمدن از کوه، اکیپ های کوهنوردی و افراد محلی زیادی را دیدم که مشغول خاموش کردن آتش بودند؛ هر کدام سمتی. تا چشم کار می کرد، عدم هماهنگی میان گروه ها موج می زد. در این نقطه، آن چه به چشم می آمد، حضور اندک نیروهای امدادی بود.

ساعت 10:30 صبح روز یکشنبه 11خردادماه - با اکیپ کوهنوردهای شهرستان بهبهان به سمت پایین کوه و روستای علمدار حرکت کردم. در جهت برگشت یک گروه 40-30 نفری از سربازان ارتش و یک گروه 10 نفری از محیط بانان را دیدم که به سمت شعله های آتش می رفتند.

به روستای علمدار رسیدم. عکس های خائیز را برای همکارانم ارسال کردم و به اهواز برگشتم. ساعت های حضور در میان آتش، سخت اما متفاوت بود؛ متفاوت تر از آن چه تا به حال تجربه نموده بودم.

یادداشت: علیرضا محمدی - عکاس خبرنگاران